15 sekund „w przeszłości” – nasze mózgi jak wehikuł czasu

Nasz wzrok nieustannie bombardowany jest ogromną ilością informacji wizualnych. Docierają do niego miliony kształtów, kolorów i nieustannie zmieniającego się wokół nas ruchu. Jak to się dzieje, że obraz, który widzimy jest stabilny?

Trudne zadanie dla mózgu

Z jednej strony świat wizualny nieustannie się zmienia. Powodem zmian jest światło, punkt widzenia i wiele innych czynników. Z drugiej strony, ciągle mrugamy, a nasze oczy, głowa i całe ciało są ruchu, dlatego nasz wzrokowy sygnał wejściowy stale się zmienia.

Spójrz na poniższy film, który ukazuje zjawisko, o którym mówimy. Białe kółko po prawej stronie pokazuje potencjalne ruchy gałek ocznych, a rozmyta plama po lewej stronie pokazuje niespokojny wzrok.

Wydawać by się mogło, że właśnie w taki sposób, jaki pokazano w powyższym filmie i w rekomendowanym wcześniej teście, powinniśmy postrzegać to, na co patrzymy. Jednak zamiast szumów wizualnych, my mamy przed sobą stabilny obraz.

Jak więc nasz mózg tworzy tę iluzję stabilności? Proces ten fascynował naukowców od wieków i jest jednym z podstawowych pytań w nauce o wizji.

Mózg jak wehikuł czasu

W najnowszych badaniach naukowcy odkryli nowy mechanizm, który m.in. może tłumaczyć tę iluzoryczną stabilność. Mózg z czasem automatycznie wygładza nasz wizualny sygnał wejściowy. Zamiast analizować każdą wizualną migawkę, postrzegamy w danym momencie średnią tego, co widzieliśmy w ciągu ostatnich 15 sekund. Tak więc, łącząc obiekty, aby wydawały się bardziej do siebie podobne, nasz mózg nakłania nas do postrzegania stabilnego środowiska.

Przeczytaj też: Słuchanie muzyki ma moc! Zobacz, jak muzyka wpływa na mózg człowieka

Życie „w przeszłości” może wyjaśniać, dlaczego nie zauważamy subtelnych zmian zachodzących w czasie. Innymi słowy, mózg jest jak wehikuł czasu, który cofa nas w czasie. To jak aplikacja, która co 15 sekund konsoliduje nasz wizualny odbiór w jeden obraz, byśmy mogli na co dzień radzić sobie z patrzeniem na świat.

Gdyby nasze mózgi zawsze aktualizowały się w czasie rzeczywistym, świat wydawałby się chaotycznym miejscem z ciągłymi fluktuacjami światła, cienia i ruchu. Czulibyśmy się, jakbyśmy cały czas mieli halucynacje.

Proof of concept

Żeby zilustrować to, jak działa wspomniany mechanizm stabilizacji, naukowcy stworzyli pewną iluzję.

Spójrz na poniższy film:

Twarz po lewej stronie powoli starzeje się przez 30 sekund, a jednak bardzo trudno jest zauważyć pełny zakres zmiany wieku. W rzeczywistości obserwatorzy postrzegają twarz jako starzejącą się wolniej niż w rzeczywistości.

• Aby przetestować tę iluzję, naukowcy zrekrutowali setki uczestników i poprosili ich o obejrzenie zbliżeń twarzy, zmieniających się chronologicznie z wiekiem w 30-sekundowych filmach poklatkowych.
• Poproszeni o określenie wieku twarzy na samym końcu filmu, uczestnicy niemal konsekwentnie podawali wiek twarzy, która była prezentowana 15 sekund wcześniej.

Konkluzja

Kiedy oglądamy wideo, jesteśmy stale nakierowani na przeszłość, więc mózg nieustannie odsyła nas do poprzednich 10-15 sekund (gdzie twarz była młodsza).

Zamiast oglądać najnowszy obraz w czasie rzeczywistym, ludzie faktycznie widzą wcześniejsze wersje, ponieważ czas odświeżania naszego mózgu wynosi około 15 sekund. Ta iluzja pokazuje zatem, że wizualne wygładzanie obrazu w czasie może pomóc ustabilizować percepcję .

To, co zasadniczo robi mózg, to zwlekanie. Ciągłe radzenie sobie z każdą otrzymaną migawką to zbyt dużo pracy, dlatego mózg trzyma się przeszłości, która jest dobrym prognostykiem teraźniejszości. Zasadniczo przetwarzamy informacje z przeszłości, ponieważ jest to wydajniejsze, szybsze i wymaga mniej pracy.

Przeczytaj też: Jak sen wpływa na mózg? 7 procesów, które zachodzą, gdy śpisz

Źródło: sciencealert.com